Mógłbym napisać wiele mądrych rzeczy o tej animacji, jak w subtelny sposób postacie w filmie obdarzono prawdziwymi ludzkimi cechami, i które to cechy zmiejszone do plastelinowego ludzika wyglądają wręcz olśniewająco-groteskowo... Może dlatego, że właśnie tacy sami jesteśmi... O tłach i wnętrzach oraz pierwszo i drugo planowych najazdach kamery powinno się napisać mądrą książkę... cudeńko, mówię wam. Mimika twarzy... momentami można poryczeć się ze śmiechu. Nie wierzycie - zapraszam do sceny kiedy to ksiądz łączy się w dobie żalu z Lady Totti po celnym strzale Victora quatermaina...
No i ta różnogatunkowa zabawa konwencjami... przedstawiona w nienachalny sposób, często wręcz ukryty, przez co dzieki Bogu nie otrzymano czego pretensjonalnego, jak to ma miejsce w innej animacji, którą liczni zwolennicy próbowali na tym forum mierzyć z Wallacem i Gromitem. Nie twierdzę, że Shrek jest do bani, ale świat Walleca i Gromita jest jakiś bardziej spójny, i w czasie oglądania go miałem wrażenie, że istnotnie on żyje. A to znaczy, że urok tego filmu działa, czego zabrakło Shrekom, epokom i paru innym, wykorzystującym maksymalnie komputery filmom.
Kurcze na 81 minut znów poczułem się dzieciakiem.